در اوایل سالهای پنجاه، راشومون اهمیت سینمای ژاپن را برای غربی‌ها آشکار میکند. این فیلم شیر طلای ونیز و یک جایزه‌ی اسکار را در هالیوود به طور متوالی به دست می‌آورد. مؤلف آن، آکیرا کوروساوا، اساساً وابسته به فرهنگ کشورش و در عین حال شیفته‌ی فرهنگ کلاسیک غرب است. او در تمام دوران حرفه‌ای‌اش در دل نظام استودیوهای قدرتمند ژاپن (شوچیکو، توهو)، به عنوان فیلمنامه‌نویس و مخصوصاً کارگردان فعالیت میکند، و از ژانری به ژانر دیگر می‌رود: سینمای اکشن (از سوگاتا سانشیرو تا سانجورو)، حماسه‌های تاریخی درخشان ( کاگه‌موشا، آشوب)، فیلم‌های نوآر (سگ ولگرد)، درام‌های معاصر درون‌نگرانه (زیستن)، یا اقتباس‌هایی از نویسندگان غربی (شکسپیر، گورکی، داستایفسکی). کوروساوا فیلمسازی است که از موفقیت عمومی و نقدهای مثبت بین‌المللی سیراب شده و امروزه هنوز به شکلی قابل ملاحظه تأثیرگذار است، برای مثال بر روی ژانر وسترن؛ کلینت ایستوود از صمیم قلب اعتراف میکند که یوجیمبو برای او منبع الهام است.
سینمای او فاصله‌ی میان فرهنگ فئودالی سنتی (مبتنی بر انکار فرد) و فراگیری دموکراسی را به دقت بررسی میکند، در جهانی که در پی قدرت و افراط در ابراز خویشتن، فاسد شده است. غنای آثار او در تناقضات ژاپن مدرن نهفته است. آشتی دادن روح ژاپن سامورایی‌ها و اومانیسم، حسن بزرگ سینمای او است که گستره‌ی آن حقیقتاً جهانی می‌‍باشد.
شارل تسون، منتقد و سردبیر سابق کایه دو سینما (۲۰۰۳-۱۹۹۸)، در دانشگاه پاریس ۳ در رشته‌ی سینما تدریس میکند. او مؤلف آثاری درباره‌ی ساتیاجیت رای، لوئیس بونوئل، سینمای سری ب و… است، و در سال ۲۰۰۷ کتاب تئاتر و سینما را با همکاری مشترک انتشارات کایه دو سینما و سرن-ساِندپ (Scérén-CNDP) منتشر کرده است.
فهرست
پیش گفتار
کارآموزی های قهرمان از سوگاتو سانشیرو تا رسوایی
زیر نگاه غربی ها : از راشومون تا در اعماق
سرحد ماجراجویی بشری: از دژ پنهان تا ریش قرمز
هنر و آشوب: از دودسکادن تا مادادایو
زندگی نامه در یک نگاه
فیلم شناسی
یکی از پارادوکس‌های آثار آندری تارکوفسکی این است که توامان بسیار روس و بسیار جهانی هستند. سوژه‌هایی که او بدان‌ها می‌پردازد ویژگی‌ای فرهنگی (حتا متافیزیکی) دارند که می‌تواند در برخورد اول تماشاگر را مرعوب کند، اما دیدن فیلم‌هایش یکی از پربارترین تجربه‌های حسی به شمار می‌رود و در مخاطب خاطراتی از زندگی یا رویاهای خودش را بیدار میکند. برای مثال آینه منبعی بی‌پایان از بازگشت به عالم عینی و تقریبا فیزیکیِ کودکی است. زندگی تارکوفسکی میدان نبردی است برای اثری ناتمام. او پسرِ شاعرِ بزرگ آرسنی تارکوفسکی است که در مدرسه‌ی سینمایی مسکو تربیت شده و با کودکی ایوان (برنده‌ی شیر طلای ونیز ۱۹۶۲) و سپس با آندری روبلف تبدیل به یکی از برجسته‌ترین سینماگران سینمای شوروی از نگاه تمام جهانیان شده است.
فهرست
مقدمه
کودکی بزرگ می‌شود : کودکی ایوان، آندری روبلف
ترک مادر جایز نیست : سولاریس، آینه
مردان در راه‌اند : استاکر
محو شدن پدر، تجلی عمل : نوستالیگا، ایثار
زندگی نامه
فیلم شناسی
چهره‌ی استیون اسپیلبرگ، در طول دوره‌ای به شکل «داستان موفقیت» به گونه‌ای تحریک آمیز و نامنتظره غنا یافته و عمیق شده است: نویدبخشترین سینماگر جوان در سالهای هفتاد، کارگردان موفق، عزیزدردانه‌ی استودیوهای هالیوودی، هوادار جلوه‌های ویژه‌ی حیرت‌آور، امروزه کارگردانی است که منتقدان بین‌المللی به عنوان یک مؤلف قبول دارند، فیلمسازی آزاد در انتخابهایش، سوژه‌هایش و همین‌طور زیباییشناسی‌اش، کارگردانی که در دگرگون ساختن تصویر و مخاطب تردیدی به خود راه نمی‌دهد.
او با الگو قرار دادن اورسن ولز، اولین فیلم بلندش، دوئل، را در بیست و پنج سالگی کار میکند. او با آرواره‌ها، ایندیانا جونز، برخورد نزدیک از نوع سوم و ئی تی، صنعت سینمای سرگرمی را به اوج خود می‌رساند و فریفتگی را مشخصه‌ی بارز کارهایش میکند. او به اتفاق همزادش، جورج لوکاس افسونگر، امپراطوری‌ای بنا می‌نهد که پادشاهاش (و تماشاگرش!) یک کودک است. از سالهای ۲۰۰۰ به بعد، ژانر علمی-تخیلی و اطمینان از کار بزرگترین ستارگان مانند تام کروز به او اجازه میدهد با فیلمهایی همچون هوش مصنوعی، گزارش اقلیت یا جنگ دنیاها در سینمای عوام‌پسند طبع‌آزمایی کند. در همین دوران، اسپیلبرگ با فیلمهایی مانند مونیخ، فهرست شیندلر و نجات سرباز رایان روی تیره‌تری از خود نشان میدهد.
بچه‌ی اعجوبه به یک بزرگسال نگران تبدیل شده است و سینماگر استثنایی زین‌پس در حال تبدیل شدن به یک آدم بزرگ است.
کله‌لیا کوهن فیلمنامه‌نویس و روزنامه‌نگار است. او از سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۴ منتقد کائیه دو سینما بوده و کتاب وسترن (انتشارات کائیه دو سینما / سرن-ساِندپ [Sérén-CNDP]) را در سال ۲۰۰۵ منتشر کرده است.
